Daar zit ik dan. Aan een klein tafeltje op een hard plastic stoeltje met om mij heen allemaal vaders en moeders die hetzelfde lot treffen. Wachten in de sportkantine tot kindlief klaar is. Er gaat een wereld voor mij open.
Tegenover me zit een vrouw druk te zijn op haar telefoon. Rechts naast me is een jongetje van een jaar of vijf oorlogje aan het spelen op zijn I-pad. Ik hoor onafgebroken mitrailleurgeluid vanachter de pilaar vandaan komen. De rest van ‘de broertjes en zusjes van’ staren -veelal snaaiend uit een zakje- naar een beeldscherm waar SpongeBoB zijn muzikale kraker ten gehore brengt. SpongeBoB SquarePants zit voor de rest van de dag in mijn hoofd.
Jarenlang reden we op zaterdagochtend naar het zwembad, maar inmiddels is Luc de trotse bezitter van een A- en B-diploma en werd het tijd voor een andere sport. Achter de witte deur zet Luc zijn eerste stappen op de judomat. Met een smetteloos witte broek en band die drie keer om zijn middel gaat, leert hij de eerste technieken van deze sport. We hebben bewust voor judo gekozen. Het leek ons goed dat hij door middel van judo wat weerbaarder zou worden. Maar dat hij deze weerbaarheid zo snel nodig zou hebben, had ik niet verwacht. Om van de judozaal naar de kleedkamer te komen, moet je namelijk door de sportkantine. En als ik zeg sportkantine bedoel ik eigenlijk snoepkantine.
![]()
Blijkbaar is een sportschool niet alleen om te sporten. Ik krijg het gevoel dat ze hier denken dat ik al weken op water en brood leef. Achter de bar zijn de schappen gevuld met donuts, chips, chocoladerepen en een enorme vrieskist met ijsjes. Op het moment dat ik dit schrijf, is het winter en sneeuwt het buiten. Maar dat terzijde.
De moeders aan de bar bestellen nog een kopje latte macchiato. En alsof Pavlov erbij is, vragen de kinderen direct “Mag ik dan het koekje?” Is er in al die jaren dan nog zo weinig veranderd? Twintig jaar geleden begon ik met squash. En op vrijdagavond kwamen na afloop van de wedstrijden de biertjes en bitterballen op tafel. Gek eigenlijk toch? Sporten is goed voor je lijf en dan doe je al dat fanatieke zweet in een keer teniet met een bitterbal. Een bittere bal zou beter passen. Dan geef je in ieder geval in de naamgeving aan dat die bal weinig goeds brengt.
Maar kom op; we zijn nu twee decennia verder. Het kan toch niet zo zijn dat onze kinderen het normaal vinden dat je na het sporten je dorst lest met een drankje dat stijft staat van de suiker en een hapje dat bestaat uit louter vet en zout? Laten we ons er met z’n allen hard voor maken dat de generatie die nu opgroeit niet beter weet dan dat sporten en gezonde voeding hand in hand gaan. We kunnen ons nu toch ook niet meer voorstellen dat leraren vroeger voor de klas rookten? Ja, verandering heeft tijd nodig.
Gelukkig zie ik in de media steeds meer aandacht voor gezonde sportkantines. De verandering is in gang gezet, laten we nu doorzetten.
Oh, en dan kunnen de zwembaden natuurlijk niet achterblijven. Want ik had geloof ik nog niet verteld dat het aanbod in het zwembad niet veel beter was? En ook nog niet dat Luc een broertje heeft? Tim is net met zwemles begonnen. Misschien kan hij gelijk een proeflesje judo meedraaien, dan is hij in ieder geval al wat weerbaarder voor de frietlucht die ons na het zwemmen tegemoet komt.
Heleen Schuit-Raamsdonk, projectleider Gezonde Schoolkantine